Supply teacher: η αρχή

Ας γράψω λοιπόν κι εγώ την εμπειρία μου. Όσοι αντέξετε να διαβάσετε, σας συμβουλεύω να έχετε ανοιχτό μυαλό. Αυτά που έκανα εγώ δεν είναι μονόδρομος. Αυτά που εγώ βρήκα δύσκολα, μπορεί για άλλον να είναι εύκολα. Επίσης, ήμουν πάρα πολύ αργή και δεν είχα και κανέναν να συμβουλευτώ στην αρχή. Είχα μικρά παιδιά και μια καλή δουλειά στην Ελλάδα και δεν ήθελα καν να βρίσκομαι εδώ. Επίσης, δεν είμαστε όλοι το ίδιο έξυπνοι ούτε το ίδιο αποφασιστικοί.

Ήρθα στην Αγγλία το 2012 (αύριο κλείνω 4 χρόνια εδώ, δεν ξέρω τι να μου ευχηθώ). Ο σύζυγός μου ήταν ήδη εδώ και εργαζόταν. Εγώ μια χαρά ήμουν στην Ελλάδα, ήμουν μάλιστα διορισμένη και καθόλου δεν ήθελα να φύγω. Ο σύζυγος επέμενε και, τελευταία, έχω αρχίσει να αναγνωρίζω ότι μπορεί και να έκανε καλά (αφού του έκανα το βίο αβίωτο τόσο καιρό). Τους μήνες πριν την αναχώρησή μου από την Ελλάδα έψαχνα να βρω τι μπορώ να κάνω στην Αγγλία επαγγελματικά. Η λογική μου μού έλεγε ότι ως καθηγήτρια Αγγλικών δεν θα είχα και πολλές ελπίδες να εργαστώ. Έμπαινα σε διάφορα forums και ρωτούσα. Groups στο facebook ούτε είχα βρει ούτε υποπτευόμουν ότι υπήρχαν καν. Ήμουν σχετικά άτυχη καθώς έπεσα σε άσχετους που έκαναν τους πολύξερους. Μια τέτοια άσχετη λοιπόν, η οποία ζούσε στην Αγγλία ήδη 20 χρόνια, μου είπε ότι δεν μπορώ να διδάξω τίποτα εδώ χωρίς PGCE. Το PGCE όμως κόστιζε περίπου 10.000 λίρες, οπότε το απέρριψα. Επίσης, υπήρχε μια σχετική άρνηση από τους έμπειρους να βοηθήσουν, λες και είχαν πνευματικά δικαιώματα επάνω στην εμπειρία τους. Γι’ αυτό κι εγώ βοηθάω όσο μπορώ. Αδιακρίτως. Σου λέω τι έκανα. Εσύ μετά κάντο ό,τι θες.

Τυχαία, μέσα από το forum pde.gr διάβασα για το QTS. Μίλησα με το Teaching Agency, ζήτησα από τη σχολή μου να μου στείλει βεβαίωση πτυχίου (δεν αξιώθηκα ποτέ να παραλάβω το κανονικό μου πτυχίο) και μεταπτυχιακού (με σφραγίδα Προέδρου, καθώς ήταν για το εξωτερικό), ζήτησα και αναλυτικές βαθμολογίες, πήρα και βεβαίωση προϋπηρεσίας, τα μετέφρασα όλα στο British Council (και μάλιστα ζήτησα και 5-6 αντίγραφα νομίζοντας ότι κάπου θα μου χρησιμεύσουν – τι αθώα), συμπλήρωσα την αίτηση (με τη βοήθεια ενός καλού ανθρώπου που είχε κάνει τη διαδικασία λίγες εβδομάδες πριν), τα έστειλα αρχές Σεπτεμβρίου και μέσα σε 6 εβδομάδες είχα το QTS μαζί με το teacher reference number.

Τον πρώτο χρόνο στην Αγγλία δεν έκανα σχεδόν τίποτα. Προσπαθούσα να βοηθήσω τα παιδιά μου να προσαρμοστούν. Πήγαιναν στο Nursery και έκλαιγαν κάθε μέρα ανελλιπώς από Νοέμβριο μέχρι και Μάρτιο. Τις 3 ώρες την ημέρα που έλειπαν, εγώ έστελνα βιογραφικά και αιτήσεις (δεν σκοτωνόμουν κιόλας, θα έστειλα συνολικά καμιά δεκαριά όλο το χρόνο). Κανένας ποτέ δεν μου απάντησε. Η αυτοπεποίθηση στα πατώματα. Παράλληλα, ήμουν και εντελώς αντικοινωνική, δεν μου άρεσαν οι Άγγλοι, δεν έκανα φίλους καθόλου και γενικώς τα είχα ψιλοπαρατήσει και ονειρευόμουν τη μεγάλη επιστροφή στην Ελλάδα. Εντωμεταξύ όμως, μέσω LinkedIn, είχαν επικοινωνήσει μαζί μου κάποιοι recruiters οι οποίοι μου είπαν πως πρέπει οπωσδήποτε να εργαστώ εθελοντικά, αλλιώς δεν πρόκειται να βρω δουλειά. Άρχισα λοιπόν να στέλνω e-mails σε δημοτικά σχολεία της περιοχής μου για να εργαστώ εκεί εθελοντικά. Πάλι κανένας ποτέ δεν μου απάντησε. Μια καλή κυρία που με λυπήθηκε μου είπε ότι είναι καλύτερα να πηγαίνω αυτοπροσώπως σε κάθε σχολείο γιατί οι head teachers σπανίως διαβάζουν e-mails τέτοιου είδους, καθώς είναι πολύ μεγάλος ο φόρτος εργασίας του. Εγώ προφανώς θυμόμουν τον διευθυντή μου στη Ναύπακτο ο οποίος έφευγε στις 12 από το σχολείο και πήγαινε για τάβλι στο καφενείο απέναντι από το σπίτι του.

Τον Νοέμβριο του 2013, ένα χρόνο μετά δηλαδή, αλλάξαμε σπίτι. Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού που νοικιάσαμε έτυχε να είναι δασκάλα και μάλιστα ήταν κάποτε δασκάλα στο σχολείο της γειτονιάς. Έτσι λοιπόν, πήρα το θάρρος και πήρα τηλέφωνο στο σχολείο (το οποίο είναι outstanding, δήλαδή έχει το ανώτατο OFSTED rating) χρησιμοποιώντας το όνομά της, και έκλεισα ένα ραντεβού για να συζητήσω πώς θα μπορούσα να εργαστώ εθελοντικά εκεί. Πού να φανταστώ ότι οι γνωριμίες παίζουν ρόλο και στην Αγγλία! Αμέσως κανονίστηκε και μάλιστα ήταν και πολύ χαρούμενοι!!! Με έβαλαν σε Year 2. Να διευκρινήσω εδώ ότι όταν λέμε πως πρέπει να εργαστούμε εθελοντικά σε σχολείο δεν εννοούμε ότι θα κάνουμε εμείς μόνοι μας μάθημα. Πιο πολύ ως teaching assistant εργάζεσαι. Πάραλληλα, πήγα και σε άλλα δύο σχολεία (ένα των παιδιών μου και ένα academy όπου πήγαινε το παιδί μιας γειτόνισσας) τα οποία επίσης με δέχτηκαν. Εγώ παρέμεινα στο πρώτο σχολείο όπου πήγαινα δύο φορές την εβδομάδα πήγα όμως και 5-6 φορές στο academy. Απέρριψα εντελώς το σχολείο των παιδιών μου για προφανείς λόγους.

Βλέποντας πίσω, δεν έκανα τη σωστή επιλογή. Δεν έπρεπε να ξεκινήσω από το outstanding σχολείο. Αν είχα ξεκινήσει από το σχολείο των παιδιών μου (το οποίο ήταν good και σε υποβαθμισμένη περιοχή, οπότε είχε και καλύτερη χρηματοδότηση) μπορεί να με είχαν προσλάβει κιόλας. Ήδη τώρα πια που έχουμε μεταφέρει τα παιδιά σε άλλο, πολύ καλύτερο σχολείο, εργάζομαι στο παλιό τους συχνά. Στο outstanding σχολείο δεν σε προσλαμβάνουν εύκολα, όλοι οι δάσκαλοι σε τέτοια σχολεία θέλουν να εργαστούν.

Τέλοσπάντων, ο εθελοντισμός κράτησε 6 εβδομάδες, κατά τις οποίες πήγαινα 2 φορές την εβδομάδα στο Year 2. Στο τέλος της 6ης εβδομάδας ο δάσκαλος της τάξης, ο οποίος προφανώς είχε βαρεθεί μια άγνωστη να τον παρακολουθεί, μου είπε ότι είμαι ήδη έτοιμη και ότι δεν καταλαβαίνει γιατί ξοδεύω τον χρόνο μου σε μια απλήρωτη δουλειά αντί να πάω στο πρακτορείο με το οποίο συνεργάζεται το σχολείο και να ξεκινήσω να κάνω supply teaching. Εγώ εντωμεταξύ δεν είχα ιδέα τι είναι το supply teaching. Έδωσε λοιπόν τις απαραίτητες συστάσεις και πήγα για τη συνέντευξη. Το πρώτο μου αυτό πρακτορείο ήταν το Academic Appointments. Είναι γνωστό εδώ στο West Yorkshire (α, δεν έχω αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό: μένω στο Leeds). Όλοι φαίνονται πολύ ευχαριστημένοι από αυτό, εμένα δε μου άρεσε. Ήμουν όμως και πολύ αγχωμένη εκείνους τους πρώτους μήνες. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι πώς θα τα κατάφερνα αν δεν είχα κάνει και την εθελοντική εργασία.

Η συνέντευξη ήταν στις 3 Ιανουάριου. Στις 6 Ιανουάριου 7:15 το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο. Μου είπαν να πάω σε ένα σχολείο για teaching assistant. Ok, γιατί όχι; Να γιατί όχι: Κατ’αρχήν, στη συνέντευξη με είχαν ρωτήσει σε ποιές περιοχές θα ήθελα να εργάζομαι. Τους είπα. Το αγνόησαν. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε περιοχή 45 λεπτά οδήγηση μακριά (αυτό είναι πολύ για το Leeds). Εγώ, το αγνό πλάσμα, όταν είπα το “ναι” στο τηλέφωνο, δεν φαντάστηκα ότι θα με στείλουν σε άσχετο μέρος, πίστευα ότι για να με στέλνουν εκεί, θα είναι μέσα στις περιοχές που δήλωσα ότι προτιμάω. Και οδηγούσα, οδηγούσα και τελειωμό δεν είχε. Επίσης στη συνέντευξη με είχαν ρωτήσει αν θα ήθελα να εργαστώ με SEN (Special Educational Needs). Είχα πει οχι. Η πρώτη μου δουλειά ήταν με ένα παιδάκι που είχε το καημένο και Down’s Syndrome ΚΑΙ Tourette’s. Αφού έφαγα αρκετό βρίσιμο (και φτύσιμο), έκανα 2 ώρες να φτάσω στο σπίτι στην επιστροφή (χάθηκα, αυτό εξακολουθεί να μου συμβαίνει πάντα) και πήρα το πρακτορείο τηλέφωνο για να τους διευκρινήσω πού θέλω να εργάζομαι μήπως και δεν το είχαν καταλάβει. Μου είπαν ότι μια χαρά το είχαν καταλάβει και ότι αυτοί ούτως ή άλλως θα με παίρνουν τηλέφωνο για οτιδήποτε κι εγώ μπορώ απλά να λέω όχι! Οκ. Απλά πράγματα, έπρεπε απλά να μάθω να λέω “όχι”!

Οι επόμενοι δύο μήνες κύλησαν περίπου έτσι, απλά ήμουν πολύ πιο υποψιασμένη και πιο επιλεκτική. Το αρχικό άγχος όλο και μειωνόταν και αισθανόμουν πολύ περισσότερη αυτοπεποίθηση μέσα στην τάξη. Δεν δέχτηκα πολλές θέσεις t.a., πήγαινα συνήθως δασκάλα. Με έστελναν σε ψιλοχάλια σχολεία και, γενικά, δεν υπήρχε πολλή δουλειά. Κοιτάζοντας πίσω, χαίρομαι που οι πρώτοι μήνες ήταν με ένα πρακτορείο που δεν μου άρεσε. Ουσιαστικά “έκαψα” ένα πρακτορείο που δεν με ενδιέφερε και συνέχισα ως έμπειρη σε άλλα που με ενδιέφεραν. Ξέχασα να αναφέρω ότι το ημερομίσθιό μου ήταν 90 λίρες.

Τον Μάρτιο, στο σχολείο των παιδιών εργαζόταν ένας supply teacher, ο οποίος είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον ένα μου γιο και κάθε μέρα μου έπιανε την κουβέντα και μου έλεγε τα κατορθώματά του. Έτσι λοιπόν, κουβέντα στην κουβέντα, μιλήσαμε και για τα επαγγελματικά μας και μου πρότεινε να πάω στο δικό του πρακτορείο, το Celsian Education.

Πιστεύω ότι με το Celsian έγινα πραγματική supply teacher. Μου πρόσφεραν 120 λίρες την ημέρα και με έστελναν σε πολύ καλύτερα σχολεία. Ήταν πολύ πιο οργανωμένοι και με ενημέρωναν και από την προηγούμενη μέρα σε πολλές περιπτώσεις. Συνεχίζω με το Celsian μέχρι και σήμερα, όπου πλέον παίρνω 130 λίρες την ημέρα και πηγαίνω σε συγκεκριμένα σχολεία που με ζητάνε. Έχω γραφτεί και σε δύο ακόμα πρακτορεία (το ένα μάλιστα με 140 λίρες την ημέρα) αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει αν αξίζουν όντως, οπότε δεν τα αναφέρω.

Έχω περάσει μέρες πολύ όμορφες σε αυτή τη δουλειά και μέρες-εφιάλτες. Έχει τύχει να θέλω να σηκωθώ να φύγω και να μη με ξαναδούν. Έχω πέσει σε καλές δασκάλες. Αλλά έχω πέσει και σε δασκάλες αχαρακτήριστες που μου δίνουν ένα πλάνο που δεν έχουν φτιάξει αυτές και δεν έχουν ιδέα τι πρέπει να κάνω. Δασκάλες που μου ζητάνε να εργαστώ πάνω σε ένα βιβλίο και ξεχνάνε να μου αφήσουν το βιβλίο. Δασκάλες που μου ζητάνε να κάνω ένα πείραμα, αλλά τα υλικά για το πείραμα δεν υπάρχουν πουθενά. Μου έχει τύχει να πρέπει να διδάξω Sampa, Ισπανικά, Tango, τραγούδια που δεν ξέρω ούτε έχω ακούσει ποτέ, Rugby…

Είναι μια δουλειά πολύ δύσκολη. Θέλει ταχύτητα και εξυπνάδα. Φεύγεις με άγχος να προλάβεις (αν είναι δυνατό) να είσαι στην ώρα σου. Δεν ξέρεις αν υπάρχει πλάνο, οπότε κουβαλάς και την έξτρα τσάντα με τα δικά σου. Δεν μπορείς να αποφασίσεις αν θέλεις πλάνο ή όχι (αν είναι ένα κακό πλάνο αλλά υπάρχει, θα πρέπει να το ακολουθήσεις). Δεν ξέρεις αν θα έχεις t.a. μέσα στο τμήμα. Δεν μπορείς να αποφασίσεις αν θέλεις t.a. πραγματικά (ανάλογα με τις συνθήκες, μπορεί να μη θέλεις και μάρτυρες 🙂 ). Αν τα παιδιά είναι ήσυχα, καλώς. Αν δεν είναι; Θα προλάβεις εγκαίρως να δεις/οργανώσεις το πλάνο και να μάθεις το behaviour policy και όλα αυτά τα μικρά tips που θα κάνουν τη μέρα σου ευκολότερη (ποιοι είναι οι φερέγγυοι μαθητές, ποιους να προσέχεις, τι συνηθίζει να κάνει ο δάσκαλος της τάξης σε κάθε περίπτωση, ποιος είναι υπεύθυνος για τι κλπ…); Δεν θέλεις να φανείς σαν χαμένος μπροστά στα παιδιά, τα οποία αμέσως θα το εκμεταλλευτούν. Αν δεν το έχετε προσέξει, ή το έχετε προσέξει και το έχετε πάρει προσωπικά, οι μόνιμοι δάσκαλοι του σχολείου δεν μας πολυμιλάνε, στο staff room μας στραβοκοιτάζουν και αν θέλετε καφέ πάρτε τον από το σπίτι. Το marking policy είναι διαφορετικό σε κάθε σχολείο και δεν έχεις ιδέα τι ώρα θα τελειώσεις με το διόρθωμα.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Υπόσχομαι πάντως σύντομα να γράψω έναν οδηγό για το τι πρέπει να κάνει ο supply teacher για να τον ξαναζητήσει το σχολείο και για το τι πρέπει να περιέχει το μαγικό τσαντάκι μας. Ευχαριστώ πολύ όσους άντεξαν και διάβασαν μέχρι εδώ. Είστε ήρωες.